Mam na imię Magda. Nie napiszę ile mam lat, zdradzę jedynie, że w wiechowej nomenklaturze warszawskiej – jestem w wieku trolejbusowym*. 

Nie cierpię z tego powodu, bo babie lato życia jest cudnym okresem. Pociechy opuściły gniazdo, a wiek i zdrowie, nadal pozwalają na aktywne życie. Teraz  jest najpiękniej – etap trudów wychowania dzieci za nami, szczęśliwie wyfrunęły w świat. To daje ogromne poczucie spełnienia. Babie lato życia to czas, kiedy zaczynamy doceniać święty spokój, priorytetem staje się podróżowanie, spacerowanie, grill z rodziną i przyjaciółmi, przeczytanie książki, zrobienie treningu. Czas należy tylko do nas. 

Nie walczymy już z systemem, nie naprawiamy toksycznych osób, bo wiemy, że jak ktoś jest na innej drodze niż Ty, to choćby skały s#ały będzie nią szedł. Jak coś nie idzie po naszej myśli, lepiej odpuścić. Nie można przecież zmienić kierunku wiatru, mądrzej jest zaakceptować to co poszło nie tak, żyć po swojemu tu i teraz, nie oglądając się na przeszłość. Może ten wiatr przyniesie coś lepszego. I chrzańmy ten pęd życia, bo on prowadzi donikąd.

Z wykształcenia jestem ekonomistą, pracuję w korporacji. Aktualnie studiuję kulturoznawstwo na Wydziale Artystycznym AHE w Łodzi. Studia humanistyczne są dla mnie wyzwaniem, z racji tego, że jestem w zbiorze ludzi z umysłem ścisłym, którym logika, matematyka i analityka nie sprawia problemów, a z naukami humanistycznymi nie jest już tak łatwo.

*”Kilka lat po zakończeniu II wojny światowej zmieniono oznaczenia kursujących w Warszawie linii trolejbusowych i zarezerwowano dla nich zapisy cyfrowe od 50 do 99. WIEK TROLEJBUSOWY to właśnie barwne, żartobliwe, a przy tym eufemistyczne określenie wieku osób dojrzałych i „mocno dojrzałych”, czyli po pięćdziesiątce” via Narodowe Centrum Kultury